Nav Nath Bhktisaar.....

 
अध्याय :
मुखपृष्ठ १० ११ १२ १३ १४ १५ १६ १७ १८ १९ २०
२१ २२ २३ २४ २५ २६ २७ २८ २९ ३० ३१ ३२ ३३ ३४ ३५ ३६ ३७ ३८ ३९ ४०



श्री नवनाथ भक्तिसार- अध्याय ३६

श्रीगणेशाय नमः जयजयाजी भक्तरातका ॥ मम पूर्वजा ज्ञानार्का ॥ नरहरिनामें पुण्यश्लोका ॥ पुढें ग्रंथ बोलवीं ॥१॥ मागिले अध्यायीं कथन ॥ रेवणनाथातें अत्रिनंदन ॥ वरदचित्तें प्रसन्न होऊन ॥ सनाथ चित्तें केला असे ॥२॥ केला तरी प्रतापवंत ॥ परी सरस्वतीविप्राचा अभिप्राय हेत ॥ चित्तें करुनि केला शांत ॥ रेवणनाथ गेला असे ॥३॥ तरी आतां पुढें श्रोतीं ॥ परिसावें आवाहना ग्रंथ अर्थी ॥ रेवणनाथ कैलासाप्रती ॥ कैलासद्वारीं प्रगटला ॥४॥ दिसे जैस भास्कर ॥ कीं उदय पावला रोहिणीवर ॥ कीं सहस्त्र चपलांचा एकभार ॥ अंगकांति मिरवतसे ॥५॥ ऐसा महाराज तेजःपुंज ॥ ग्रामद्वारीं येतां भोज ॥ तंव ते शिवगण विजयध्वज ॥ रक्षणा असती द्वारांत ॥६॥ त्यांनी पाहूनि योगमूर्ती ॥ हटकोनि उभा केला क्षितीं ॥ म्हणती तुम्ही कोणती नूतन गणती ॥ जातां कोठें महाराजा ॥७॥ येरु म्हणे रेवणनाथ ॥ नाम असे या देहातें ॥ विजयकरणीं भवभेटीते ॥ आम्हां जाणें आहे कीं ॥८॥ येरु म्हणती कवण कार्ये ॥ आम्हांलागीं शीघ्र सांगावें ॥ नाथ म्हणे विप्रतनय ॥ सत्य चोरिला शिवानें ॥९॥ तरी तयासी शिक्षा करुन ॥ घेऊनि जाईन विप्रनंदन ॥ ऐसें ऐकतां शिवगण ॥ परमचित्तीं क्षोभले ॥१०॥ म्हणती बाबा बोलसी वचन ॥ यांत आम्हांसी आलें समजोन ॥ तुमचा गुरु गंधर्व जाण ॥ आम्हांलागीं वाटतो ॥११॥ परी गंधर्वचा संस्कार ॥ पाहूं आला प्रहार ॥ तरी तो तेथेंचि करावा आदर ॥ फीर माघारा येथोनी ॥१२॥ ऐसें बोलती शिवगण त्यासी ॥ परम कोप चढला त्याचे मानसीं ॥ म्हणे गुरु गंधर्ववंशीं ॥ तरी तुम्हां दावितों ॥१३॥ अरे तुम्ही गंधर्वासमान ॥ फिरों नका रानोरान ॥ ऐसें म्हणोनि करें भक्तिबंधन ॥ भस्मचिमुटी कवळिली ॥१४॥ स्पर्शअस्त्र जपोनि होटीं ॥ फेंकिता झाला भस्मचिमुटी ॥ तेणें द्वारपाळ महीपाठीं ॥ खिळोनियां राहिले ॥१५॥ एक सहस्त्र तीन शत ॥ गण महीतें केलें व्यक्त ॥ उचलूं जातां स्वपदातें ॥ मही पदातें सोडिना ॥१६॥पद महीपासूनि कदा न सुटति ॥ म्हणोनि हस्त धरुनि काढूं जाती ॥ तेणें मही तें व्यक्त होती ॥ उभय हस्त गणांचे ॥१७॥ ऐसे एक सहस्त्र तीन शत ॥ ओणवे केले महीं व्यक्त ॥ मग सर्वालागीं बोले नाथ ॥ कोण गंधर्व सांगा रे ॥१८॥ ऐसे विपरीत करणी ॥ प्रविष्ट होतां त्या शिवगणीं ॥ हा वृत्तांत सकळ शिवभुवनीं ॥ शिवालागी समजला ॥१९॥ कैलासवासी शिवाचे गण ॥ त्यांनीं विपर्यास पाहून ॥ परम भयभीत चित्तीं होऊन ॥ शिवालागी दर्शविती ॥२०॥ उभे राहोनि शिवानिकट ॥ म्हणती महाराजा नीळकंठा ॥ एक मानव सुभट ॥ ग्रामद्वारीं पातलाहे ॥२१॥ तेणें एक सहस्त्र तीन शत ॥ द्वारगण केले महीव्यक्त ॥ करचरण दोन्ही ओणवे समस्त ॥ आरंबळती महाराजा ॥२२॥ ऐसी ऐकोनि शिवें मात ॥ कल्पांतभैरवां आज्ञापीत ॥ म्हणे कोण आला येथ ॥ शिक्षा त्यातें करा रे ॥२३॥ ऐसें ऐकतां शिववचन ॥ अष्टही मैरव प्रळयाग्न ॥ सवे घेऊनि शतकोटी गण ॥ ग्रामद्वारीं पातले ॥२४॥ तंव ते एक सहस्त्र तीन शत ॥ भैरवीं पाहिले महीव्यक्त ॥ मग परम कोपोनि पिनाकहात ॥ शर भया योजीतसे ॥२५॥ तें नाथें चपळपणीं पाहून ॥ पुनः शस्त्रअस्त्रांचे संधान ॥ तीव्र कल्पूनि शतकोटिगण ॥ तयांसी तेथ खिळियलें ॥२६॥ अष्टभैरव प्रतापदर्प ॥ कदा न गणिती अस्त्रप्रताप ॥ टणत्कारुनि शरचाप ॥ तीव्र अस्त्रे योजिती ॥२७॥ एक योजिती वातास्त्र प्रबळ ॥ एक योजिती प्रळयानळ ॥ एकीं नागास्त्र परम विशाळ ॥ विषधारा योजिलें ॥२८॥ एकीं धूम्रास्त्र योजिलें कठिण ॥ एकीं वासवशक्ति केली निर्माण ॥ एकीं ब्रह्मास्त्र शापवचन ॥ शापादपि योजिलें तें ॥२९॥ एकें वज्रास्त्र योजिलें सबळ ॥ जें सकळ अस्त्रां असें अतुळ ॥ वीरभैरव तों साधनीं चपळ ॥ विभक्त अस्त्र निर्मीतसे ॥३०॥ ऐसी योजूनि सायकमुष्टी ॥ शर सोडिते झाले जेठी ॥ मग अष्टास्त्रांते प्रतापकोटी ॥ अंबरातें मिरवलें ॥३१॥ तें पाहोनियां रेवणनाथें ॥ भस्मचिमुटी कवळूनि हातें ॥ एकदाचि उत्तीर्ण अष्ट अस्त्रातें ॥ मुखेंकरोनि जपिन्नला ॥३२॥ वातास्त्रावरी पर्वतास्त्र ॥ अग्निअस्त्रावरी जलदास्त्र ॥ नागास्त्रावरी खगेशास्त्र ॥ यापरी तो जल्पतसे ॥३३॥ धूम्रास्त्रावरी आदित्यनामी ॥ वासवशक्तीतें काळिका निर्मी ॥ शापादपि ब्रह्माखाणी ॥ स्तवनअस्त्र त्या ओपी ॥३४॥ वज्रास्त्रातें शक्रास्त्रे जपोन ॥ विभक्तास्त्र केलें निर्माण ॥ मोहन अष्टअस्त्रांचे निवारण ॥ एकाचि वचनें केलें तें ॥३५॥ असो अष्टास्त्री अष्ट अस्त्रें जाऊन ॥ नाहीसें केलें अंबरांत जाण ॥ परी ती अष्ट अस्त्रें उकलोन ॥ भैरवांवरी पडियेली ॥३६॥ तेणें अष्टभैरव झाले जर्जर ॥ शिवालागीं सांगती हेर ॥ हे महाराज उमावर ॥ भैरव क्षीण झालेती ॥३७॥ तें ऐकोनि शिव चित्तीं ॥ सिद्ध गोसुत केला निगुतीं ॥ अव्हानोनि रोहिणीपती ॥ त्रिशूळ हातीं मिरवला ॥३८॥ चक्र खडग शर सायक ॥ अंकुश आणि डमरु देख ॥ शंख नरकपाळ हस्तीं एक ॥ नंदी वाग्दोर मिरवतसे ॥३९॥ ऐशीयेपरी भूषण ॥ कामांतक तो शस्त्र संजोन ॥ परम संतापे उभा राहोन ॥ बहु त्वरें धांवला ॥४०॥ तें पाहूनि रेवणनाथ ॥ चित्तीं म्हणे युद्ध कासया बहुत ॥ एकाचि अस्त्रें प्रतापवंत ॥ शिवालागीं करावें ॥४१॥ जल्पूनि अस्त्र वताकर्षण ॥ फुंकूनि देत भस्म जल्पून ॥ तें प्रविष्ट होतां तीव्रपण ॥ शिवश्वास आकर्षिला ॥४२॥ तेणेंकरोनि उमास्वामी ॥ विकळ झाला नंदीवरोनी ॥ धीर न धरवे महीलागुनी ॥ उलथोनिया पडियेला ॥४३॥ परम झाला गात्रीं विकळ ॥ शस्त्रें मुठीचीं सुटली सकळ ॥ मुखीं रुधिर लोटलें तुंबळ ॥ सरितापाठीं मिरवलें ॥४४॥ अष्टभैरव अष्टशस्त्रेंकरुन ॥ तेही पडले जर्जर होऊन ॥ तीव्र प्रहारें मूर्च्छा येऊन ॥ महीवरती मिरवती ॥४५॥ सकळ पडले शुद्धिरहित ॥ अष्टशस्त्रें तीं झालीं गुप्त ॥ परी गंधर्वा हा सकळ वृत्तांत ॥ युद्ध पाहतां समजला ॥४६॥ मग ते परम तांतडीकरोन ॥ विष्णूसी ही जाणविती खूण ॥ परम अवस्थेसी ऐकून ॥ कमलापति धांविन्नला ॥४७॥ मनोवेगातें मागें टाकून ॥ शीघ्र पातला रमारमण ॥ नाथासन्मुख निकट येऊन ॥ हदयीं प्रीतीनें कवळीतसे ॥४८॥ हदयीं कवळूनि योगमूर्ती ॥ म्हणे महाराज तपःपती ॥ कवण कारणें विक्षेप चित्तीं ॥ कोपानळ पेटला ॥४९॥ येरी म्हणे पंकजाक्ष ॥ मी सरस्वतीविप्राच्या गृहीं प्रत्यक्ष ॥ असतां शिवें धाडूनि यक्ष ॥ पुत्र त्याचा मारिला ॥५०॥